Koruyamadığımız çocuklar...

Çocuklarımızın üstüne titriyoruz..

Üşüdüklerinde...

Hastalandıklarında...

Üzüldüklerinde...

Dertleniyoruz...

* * *

Herşeyin en iyisini onlar için düşünüyoruz...

Güvenlikleri...

Mutlulukları...

Gelecekleri için didiniyoruz...

* * *

Ama birşeyi atlıyoruz...

Toplumun bütün çocukları güvende değilse...

Toplumun bütün çocukları mutlu değilse...

Toplumun bütün çocukları gelecekten umutlu değilse...

Kendi çocuklarımız da güvende olamayacak, mutlu olamayacak...

* * *

Sizin kendi çocuklarınızı koruyabilmeniz tek başına birşey ifade etmiyor...

* * *

Eğer biryerde korunamamış...

Mağdur edilmiş...

İstismar edilmiş çocuklar varsa...

O çocukların...

Geçirdikleri travmaların ve yoksunlukların sonucunda...

Geleceğin suç makinalarına dönüşmesi kaçınılmaz...

* * *

Yada şöyle diyelim...

Bugünün yetişkin suç makinalarına bakın...

Tek tek çocukluklarına bir bakın...

Ezici çoğunluğunun...

Travmatik çocukluk dönemleri geçirdiğini göreceksiniz...

* * *

Toplum olarak tüm çocukların güvenliğini sağlayamadığımız sürece...

Tek tek kendi çocuklarımıza gösterdiğimiz ilgi, sevgi...

Tutarlı bir sevgi olamaz...

* * *

Kendi minik çocuğumuzu oyun oynamaya götürürken...

Kırmızı ışıkta durduğumuzda...

Kışın ortasında yalınayak gelip dilenen bir çocukla karşılaştığımızda...

Ne hissediyoruz?

* * *

Sizi bilmem ama ben...

Hem kendi çocuğuma ne diyeceğimi bilemiyorum...

Hem de o dilendirilen çocuğa karşı mahçup oluyorum...

* * *

Ve şunu biliyorum...

O çocuk güvende bugün değilse...

Benim çocuğumun da geleceği güvende değil...

* * *

Çünkü çocuklar...

Her ne kadar öncelikle bir aileye aitse de...

Son tahlilde bütün çocuklar...

O toplumun çocuklarıdır...

* * *

Ve bir toplum...

Bütün çocuklara sahip çıkamıyorsa...

Kendi çocuklarına gösterdiği sevgi hep biraz eksik...

Hep biraz tutarsızdır...